191. Nigdy nie rzucam słów na wiatr

Nie lubię, kiedy znikasz za mgłą.

***

  
I znów jest lepiej, tak czuję. Odnoszę jednak wrażenie, że ostatnio za każdym razem jak się podniosę i znajdę w sobie siły, to pozbawiam istnienia czegoś w sobie. Czuję się pozbawiona pewnych odczuć, które jeszcze miały jakiś niewielki swój byt. Jest pewnie jakaś szansa, że kiedyś na nowo w sobie to wzbudzę, ale teraz nie widzę sensu. Odpuściłam. Nie poddałam się, jednak mieć cały czas nadzieję i codziennie się rozczarowywać nie jest niczym dobrym. A ja nie chcę się wyniszczać. Wystarcza mi obserwowanie jak się życie toczy i zastanawianie się dlaczego wszędzie indziej trafia, tylko nie tam, gdzie najbardziej jest wyczekiwane. Meh, życie.
Jeśli chodzi o moje zdrowie fizyczne, to objawy mi nie dokuczają, chyba znowu zapadają w sen. Nie jestem wstanie ocenić swojej prawej powieki, bo przeważnie jak patrzę w lustro, to mam opadnięte powieki ze zmęczenia. Z mową do tej pory nic, co mnie bardzo cieszy, a rękom coraz bardziej ufam. Jednak nadal nieco uważam. Na dniach może zejdę na swoją dawną dawkę. Na szczęście nie odczuwam i nie widzę, bym bardziej spuchła przez leki. Także czuję ulgę, że chociaż to pozostało niezmienne. 
Cieszy mnie również fakt, że w końcu jesień dała o sobie znać i przegnała te okropne upały. W końcu temperatura odpowiednia dla mnie i się ze mnie nie leje. Jedynie ubolewam nad tym, że chciałam wyjątkowo jechać nad morze, niestety się nie udało pojechać jak byłam ostatnio na pomorzu i za dwa tygodnie ewentualnie mam się wybrać nad wodę. Mam nadzieję, że jeszcze wtedy będzie tak ciepło jak aktualnie. 
W Łodzi zostaję dłużej, bo wstępnie dwa miesiące, a to tylko dlatego, bo muszę mieć przede wszystkim na kaucję. Ewentualnie przedłużę tutaj swój pobyt, ale coraz bardziej oswajam się z myślą, że zawitam w trójmieście. 
A tak to zobaczymy jak się wszystko potoczy. Szczerze, to serio chciałam by to wszystko inaczej wyglądało. Już swoją drogą, że lubię przeważnie siedzieć sama w mieszkaniu, że mało kiedy sama odzywam się sama do ludzi. Lepiej to wszystko wyglądało, kiedy po prostu przyjeżdżałam co jakiś czas tutaj i zawsze było dla mnie "wow". Co prawda gdybym nie zdecydowała się przeprowadzić tutaj, nie poznałabym tylu wspaniałych ludzi, z którymi mam nadzieję się kontakt nie urwie tak szybko, a najlepiej wcale. Jednak podsumowując - w dalszym ciągu chciałam inny rozwój wydarzeń, czego innego oczekiwałam. W dodatku odczuwam samotność często, bo z rodziną jestem bardzo związana, a widzę się z rodzinką tylko wtedy, kiedy jadę do domu rodzinnego. Jak znowu przyjdzie nieciekawy czas zdrowotny, ręce znowu odmówią współpracy, jestem zdana sama na siebie. Dam sobie radę pewnie, ale nie chcę znowu tego przechodzić. I rzadko widuję znajomych, których mam również na pomorzu. :<
Ostatnio strasznie mam ochotę rysować, niestety często wracam tak zmęczona, że nie chcę mi się za to zabierać. Chciałabym w końcu poprawić swojego skilla i nauczyć się tak rysować, że na spokojnie będę mogła szkicować sobie coś ładnego z wyobraźni. Niestety obecnie w nic nie gram, jakoś nie mam ochoty. W dalszym ciągu chciałabym z kimś w coś pograć online. .-.
Wróciłam za to do swojego ulubionego i w sumie jedynego anime - Naruto. "Nigdy nie rzucam słów na wiatr, taka jest moja droga ninja!". Wiele zawdzięczam głównej postaci, w sumie dzięki niemu na nowo wzbudziłam w sobie siły. Uwielbiam tą determinację i dążenie do celu, szukanie zawsze pozytywnej strony przy czym zawsze szukać tej dobrej drogi. Oczywiście nie tylko wielbię samego Naruto, ale mam mnóstwo ulubionych postaci. I obecnie oglądam sobie randomowe odcinki. Chcę się przekonać do kontynuacji kanonu, czyli do "Boruto" i nawet wczoraj włączyłam sobie pierwszy odcinek, ale nadal kręcę nosem. Strasznie nie podoba mi się to jak zostało to wszystko przedstawione. :| Nie czuję tego klimatu przede wszystkim.
I również udało mi się w końcu uzbierać na coś, na co długo czekałam. Teraz tak ślicznie zdobi mi skórę i wiem, że jak tylko znowu uzbieram hajsy, to znowu pozwolę na tą przyjemną formę bólu. ;)

"Jesteśmy walczącymi marzycielami!

Musimy dotrzeć na sam szczyt,

Walczący marzyciele!

Bez względu na okoliczności,

Walczący marzyciele!

 Rób tylko to, w co wierzysz,

Podążaj za mną,

Tu! Teraz!

 Otwórz szeroko twe wewnętrzne oczy,

Upewnij się w tym, co jest teraz,

Nie mam nic do stracenia, w drogę więc!

Jesteśmy walczącymi marzycielami!"

GO!!! by FLOW

"Nieboskłon zaczyna odpływać w dal,

Jego czysty błękit już dawno przestał wskazywać na lepsze jutro,

Już nawet nie pamiętam, kiedy zacząłem tonąć w tych mętnych głębinach,

Zamieszkanych przez ludzi niepotrafiących czerpać pełną piersią.

Mógłbym pozbyć się tego całego smutku i przestać oglądać się za siebie,

jednak wtedy nie byłbym już tą samą osobą.

Nawet jeśli cały świat wystąpi przeciwko mnie, nadal będzie istniał cień nadziei.

Skoro mogę posunąć się tak daleko, 

Pragnę zaczerpnąć powietrza!

To miejsce mnie przytłacza!

Całe życie widziałem tylko mrok,

Byłem jak tonący bez deski ratunku,

Dlatego teraz chcę wypłynąć i zacząć oddychać!

Jeśli doświadczę chociaż odrobiny szczęścia, już nigdy nie pochłonie mnie ta mroczna otchłań."

"Diver" by NICO Touches the Walls

Tym razem na koniec z pierwszej serii i z shippuudena ulubione openingi. :3

196. Wciąż nieosiągalna

Przykro patrzeć mi na Twe smutne oczy.

***

A jednak to nadal trwa. Uświadomiłam to sobie całkiem niedawno, że nadal boli. Czuję jak wewnętrznie zaczyna coś wymierać we mnie i nie potrafię tego zatrzymać. Mój optymizm też gdzieś zanika. Właściwie cała moja pozytywna energia znika, którą zebrałam na urlopie. Może gdybym miała więcej czasu zaleczyć rany i się psychicznie po tym wszystkim pozbierać, ale to jest coraz trudniejsze. Odkąd pamiętam zawsze o tym marzyłam, była to od razu druga najważniejsza dla mnie rzecz, a ona nadal jest dla mnie nieosiągalna. Czuję jak tracę siły i nadzieję. Biorąc pod uwagę ostatnie wydarzenia oraz to, że pewne rzeczy się zmieniły, czuję jak narastają we mnie emocje. Zaczynam sobie z nimi nie radzić. I przez to wszystko czuję się bardzo źle. Obawiam się, że jeszcze trochę i nie wytrzymam tego, by dalej w sobie to wszystko dusić. Już czasami zdarza mi się wyrażać o tym wszystkim zdanie. W dodatku doszła jeszcze jedna dla mnie nieprzyjemna sprawa i wolałabym by inaczej została załatwiona, a ja nie musiała mówić o swoim niezadowoleniu. 
Zaczęłam się wahać, czy zostać chociaż jeszcze pół roku w Łodzi (o ile będzie możliwość podpisania na taki okres umowę na mieszkanie) czy jednak we wrześniu przeprowadzać się. Znalazłam fajną ofertę pracy, z tym, że nie wiem czy mnie wezmą, bo jeśli nie będzie przeciwwskazań i będą szukać ludzi, to nawet nie chcąc mieszkać w rodzinnym mieście, w sumie nie będę miała nic przeciwko. Problem nadal leży w cenach i małej ilości ogłoszeń. Stąd też  między innymi się waham. Też nie wszędzie chcą zwierzęta. :< 
Czy ja już wspominałam jak bardzo nie lubię lata? Już tak bardzo chcę wczesną jesień, strasznie źle znoszę te upały. Może mózg mi się przegrzał i stąd jest jak jest. :|
Czasami zastanawiam się kto tak właściwie tu zagląda, czy ktoś tylko od czasu do czasu chociażby. Czy są to osoby, które może w jakiś sposób zainteresowałam, czy to też osoby chorujące. Wiem, że będę pisać widząc, że są wyświetlenia, nawet jeśli są tylko przypadkowe. 
Cóż. W tym miesiącu będę miała 24 lata, w lutym będzie 10 lat jak choruję. I ostatnio mnie naszło czy może w końcu po takim czasie w końcu będę mogła zejść z leków. Przez ten czas do tej pory nabrałam wielkiego bagażu, który ani trochę lekki nie jest. I nie mam też nikogo, kto by pomógł choć trochę, by było lżej. Ja jestem zadowolona z tego, że pomimo choroby i problemów, nie poddaję się. Mieszkam sama, jestem w miarę samodzielna i chcę by to się nie zmieniło. Czasami zapominam, że choruję, kiedy objawy są znikome. Wiem, że mogę tak wiele, niektóre rzeczy bardziej, mniej, niektóre bym lepiej unikała. Cóż, inni mają astmę, problemy ze stawami, ja mam miastenię. Na tle intelektualnym mam się bardzo dobrze. Życie ani trochę mnie nie przygotowało co nadeszło, musiałam sobie jakoś radzić. Która nastolatka chce przeżywać takie rzeczy, leżeć w szpitalu i zastanawiać co się z nią dzieje? I od tego czasu zmienić swoje dotychczasowe życie, poniekąd. Jakby to wyglądało gdybym zachorowała, gdybym miała stabilniejsze życie? Wtedy możliwe, że nie martwiłabym się o niektóre aspekty, miałabym większe wsparcie, którego mi czasami brakuje. Nie byłam ani trochę na to wszystko przygotowana. W szczególności miałam nadzieję, że nie będę musiała brać encortonu. Albo, że zostanie na małej dawce. I tyle razy próbowałam zejść, nigdy się nie udało zejść całkowicie, albo na małej dawce zostać, 20 mg to jednak na tyle dużo, że moje ciało tej wody nie puszcza nadal. Nie pamiętam nawet jak wygląda moja szyja. I chciałabym chociażby odzyskać swoje ciało, które miałam za czasów szkoły, a leki mi na to nie pozwalają. Mogę próbować, ale wody się i tak nie pozbędę, a głównie stąd wyglądam jak wyglądam.
Więc osobo, która to czytasz, miło mi by było, gdybyś się odezwała, nawet mailowo, zaglądam tam codziennie. Naprawdę mam ochotę pogadać z ludźmi, szczególnie z czytelnikami. Zrobiłoby mi się choć trochę cieplej na sercu. 
Tak samo chciałabym móc w końcu wyrzucić z siebie ten ciężar jaki mi ciąży, przestać czuć to straszne uczucie, które mi towarzyszy od paru dni i pozbawia sił. Chcę tulaska. :< 
Włączyła mi się straszna faza na Linkin Park. Słuchałam przed zlotem do teraz, codziennie. Strasznie ich twórczość oddaje mój humor i się waham jaki utwór wrzucić tutaj, najchętniej bym z dobre pięć wrzuciła. I grywam obecnie w ukochane heroesy III. Ciągnie mnie znowu do świata Thedas, z tym, że jak odpalę dragon age, to czuję, że wszystkie części przejdę. :| W sumie to czemu nie. Strasznie uwielbiam Varrika, Fenris i Solas w moim serduszku. :3 I lubię wcielać się w postać Hawke jak i inkwizytora. Oczywiście pierwszą część bardzo lubię i od niej oczywiście zacznę. :D 
W końcu też poświęciłam więcej czasu na bloga, więc znalazło się więcej zakładek tuż obok postów. Również dodałam dwa nowe linki, w tym do artykułu, w którym chorująca kobieta opowiada jak to u niej wygląda z miastenią u boku. Także polecam poczytać sobie. 

(stwierdziłam, że wrzucę to, bo często wrzucam to samo, a to też ma dobry tekst)

A z innych również co czuję oddaje utworek Within Temptation - Lost, ale iż często ląduje tutaj, to jeśli ktoś chce, to polecam sobie włączyć i posłuchać o czym śpiewa Sharon)